Opstappen bij avontuurlijke zeiltochten over de hele wereld laat je veel mooie plekken zien die anders niet zo snel in beeld komen. Deze tocht begon voor de meesten met een oproep van schipper Ton Vervest voor opstappers. Ton wilde zijn pensioen starten door met Equinoxe, een Ovni 385 uit 2001 in vijf etappes van elk drie weken met wisselende crew vanuit Den Oever richting IJsland en mogelijk Groenland te varen en weer terug. Bas koos voor etappe 3 wat een rondje IJsland zou worden en Paul ging mee op etappe 4 vanuit Reykjavik via de Faeröer naar de Shetlands.

Tekst: Paul Hanraets

Voor Ton begon de reis een jaar of twee eerder met voorbereidingen en het gereed maken van Equinoxe waar hij al sinds 2012 mee vaart. De belangrijkste zichtbare verandering was het laten aanbrengen van een aluminium opbouw als stevige buiskap. Verder waren er de bekende zaken als zeilen, lijnen, elektronica, veiligheidsuitrusting enzovoort die allemaal werden nagekeken en deels werden vervangen of toegevoegd. Ook aan overlevingspakken werd gedacht, met name voor de Groenlandse plannen.

Dan is er zoiets als het bij elkaar brengen van voldoende bemanning om alle etappes met z’n vieren te kunnen varen. Behalve Ton wisselt de crew op iedere etappe. Ook dat was voor Ton een doel: om een deels onbekende crew bij elkaar te brengen en samen als team de reis te maken.

Via zeilvereniging Genosea en via de Toerzeilers werden oproepen geplaatst. Zo ontstond een groep van enkele bekenden en veel nieuwe gezichten om samen deze vijf etappes af te leggen. Als voorbereiding zijn verschillende digitale Teams sessies georganiseerd, is een kennismakingsdag aan boord gehouden en hebben de meesten ook een sea survival / OPST training gevolgd. Veiligheid stond voorop in het reisplan.

Het vertrek

In mei 2023 vertrekt de eerste groep voor etappe 1. Naast Ton, gaan zijn vrouw Annemarie, Jacqueline en Roel mee. Het plan is om van Den Oever een rechte oversteek naar Inverness te maken. Daarna via het Caledonian Canal en Oban naar eindpunt Stornoway op de Buiten-Hebriden.

Door het Molenpad zet Equinoxe koers richting Inverness. Met een kleine 20 knopen bakstag wind op alleen de genua wordt een snelheid van 5 knopen gehaald. Boven de windmolenparken langs volgen twee dagen met dichte mist die de radar en plotter flink bezighouden.

Het eten aan boord is voorbereid door Roel, in een vorig leven scheepskok, en door Jacqueline. Dat maakt het op tafel zetten van een smakelijke maaltijd een stuk eenvoudiger. Wachtschema’s zijn ingesteld op vier uur met twee personen en een kortere tijd midden op de dag, zodat je niet steeds op dezelfde tijd wacht hebt. Op alle etappes blijft dat schema hetzelfde.

Uitdagingen onderweg

Vier dagen na vertrek is de eerste stop, Inverness, in zicht. Daar doet zich een uitdaging voor als de radar het begeeft. Navraag in de haven leert dat Corpach aan de andere kant van het Caledonian Canal een jachthaven heeft die waarschijnlijk beter is uitgerust om naar dit probleem te kijken. Er is geen haast, het is vakantie en er liggen geen grote navigatie uitdagingen voor de boeg. Dus voorlopig laten we het maar zo. We nemen vier dagen de tijd voor het Caledonian Canal. Aanleggen, ankeren en uitkijken naar Nessie, die zich niet laat zien. Een prachtige tocht.

Helaas biedt Corpach voor de radar niet de gewenste oplossing en valt het besluit door te varen naar Oban. Opnieuw een schitterende tocht en in Oban het antwoord op de vraag waarom de radar het niet meer doet: de dome is defect. Dan ontwikkelt zich een gesprek met de Nederlandse vertegenwoordiging in de trant van “O jee, al vijf jaar oud. Koop maar een nieuwe”, en: “Hoezo, de radar is pas vijf jaar oud, dat moet toch wel gerepareerd kunnen worden?”

Iemand door de telefoon trekken blijkt niet het gewenste resultaat op te leveren, dus toch maar een nieuwe dome besteld die vanuit het depot in Nederland richting Edinburgh gaat. Er is een auto gehuurd om vanuit Oban ‘even’ op en neer te rijden en die dome op te halen.

Eén van de mooiste zeilgebieden van West-Europa

Het is gelukkig geen straf om in de omgeving van Oban rond te hangen. Volgens kenners is het een van de mooiste zeilgebieden in West-Europa. Nadat alle technische problemen zijn opgelost en de radar het weer doet staat Tobermory als volgende reisdoel op het programma. Van daaruit door naar het eiland Rum en door de Sound of Sleat noordwaarts richting de Skye Bridge.

Schotland zou Schotland niet zijn wanneer het water ook een keer van boven komt, zo varen we gemoedelijk met 10 tot 30 knopen wind uit het zuidwesten afwisselend onder zeil en op de motor richting Kyleakin, net voor de Skye Bridge.

Na passage van de Skye Bridge is Portree onze volgende bestemming waar we bij gebrek aan havenfaciliteiten ankeren en de bijboot gebruiken om aan land te gaan. Slecht weer nadert, dus vlot door naar het eiland Scalpay op de Buiten-Hebriden. De eerste etappe zit er bijna op. Met de finish in zicht liggen we hier wel nog drie dagen verwaaid. Dat betekent een aantal flinke wandelingen door de omgeving en een bezoek aan de onvermijdelijke lokale stokerij. In dit geval geen whisky, maar gin.

In het plaatsje Tarbert is het eiland zo smal dat we op een berg aan de ene kant uitzicht hebben op de ruige Atlantic en aan de andere kant de zee zien. Na drie dagen het laatste stukje richting Stornoway en de eerste etappe zit erop. Ton neemt afscheid van zijn crew en verwelkomt Henk, Marcel en Johan voor de volgende etappe met Reykjavik als eindbestemming.

Over twee weken volgt het verslag van etappe 2: Stornoway, Faeroër Eilanden, Reykjavik!
Schrijf je in op de nieuwsbrief om niets te missen van dit avontuur