Frieda Fennell is levensgenieter, zeiler en schrijver van het boek ‘Kapitein van mijn Geluk’. Na een oceaanreis langs Atlantische kusten van 2014 tot 2017 met haar man Léon probeert ze nu haar leven met twee kinderen, Bent (3) en Bruis (2 maanden) vorm te geven. Welke rol speelt zeilen daarin? Een openhartige blog.

De winterstormen volgen elkaar in rap tempo op. In Harderwijk tikt de regen tegen de ruiten en lopen de druppels in straaltjes naar beneden. Tussen de dikke druppels door zie ik hoe de tuin bezaaid ligt met afgewaaide takken. Het gure weer doet me hunkeren naar de zon, naar de schittering ervan op de zee en een mooie bries die aan de zeilen rukt. Maar is dat ook wat deze zomer me gaat brengen?

Twee jaar eerder

“Hoe gaan we dit ooit weggestouwd krijgen aan boord,” zeg ik terwijl ik achter me kijk in de propvolle auto. De wielen van de wandelwagen steken boven een berg tassen uit. Tassen volgepropt met kinderkleertjes voor alle soorten weersomstandigheden, luiers, een speelkleed, een slingerzeiltje, zwemvest, draagzak, en nog veel meer babyspul. Leon en ik hebben een enkele tas voor onszelf met daarin alleen het uiterst noodzakelijke.

Als we na een ruime week weer aanmeren in de thuishaven, hebben we het voldane gevoel drie weken onderweg te zijn geweest

– Frieda Fennell

Tien dagen gaan we het water op met een Contest 29 uit de jaren ’70. Met meer dan 10.000 zeemijlen in het zog is het plan dit jaar om de Friese meren te herontdekken. Friesland, daar waar het zeilen Leon en mij met de paplepel is ingegoten. Zeilen door smalle slootjes, idyllisch overnachten in het riet en slenteren door pittoreske dorpjes; zo zien we deze vakantie voor ons. Ware het niet dat onze vijf maanden oude baby dit jaar het ritme bepaalt.

De wandelwagen sjorren we vast op het achterdek en de langsbank aan stuurboordzijde richten we met een slingerzeil in als box voor Bent. Ook zetten we het autozitje hier vast. Zo zit de kleine man veilig, uit de zon en wind en hebben we vanaf de kuip toch zicht op hem. ’s Nachts zal hij bij ons in de voorpunt slapen. We krijgen warempel alles weggestopt aan boord en enkele uren later zijn we good-to-go.

In de draagzak

De vakantie verloopt boven verwachting soepel. Regen en zon wisselen elkaar af, terwijl we door de sloten glijden en aanmeren aan een van de vele eilandjes in de Friese meren of aan de kade voor een dorpscafé. We slenteren over marktjes en horen de eenden kwetteren in het riet. Bent geniet zienderogen van het leven aan boord met papa en mama aan zijn zijde.

In de draagzak achter het roer neemt hij de wereld in zich op. Een baby aan boord blijkt een makkie om het simpele feit dat hij nog niet mobiel is: hij ligt vooral te kroelen in de ‘box’ of hangt in de draagzak. Spelen doen we op een grasveldje naast de boot en als een volmaakt jong gezin struinen we door de steegjes van menig historische dorpskern. Als we na een ruime week weer aanmeren in de thuishaven, hebben we het voldane gevoel drie weken onderweg te zijn geweest.

Een jaar later

Zou het zeilen weer zo’n succes zijn? Het is voorjaarsvakantie en de weersvoorspelling is ronduit zomers te noemen. We besluiten een lang weekend te gaan varen om te bekijken of we een dreumes van bijna anderhalf aan boord ook kunnen handelen. De poten van de ontmantelde kinderstoel balanceren gevaarlijk boven het hoofd van Bent terwijl hij rustig zit te slapen in zijn autostoel op weg naar Enkhuizen. We laden de boot in, gooien de trossen los en varen de plas op. Bent slaapt bijna de hele overtocht naar Stavoren in zijn stoel buiten in de kuip. Eenmaal in de sluis naar Fryslân kijkt hij geïnteresseerd om zich heen. So far so good!

Als haviken houden we onze dreumes in de gaten rondom het water. Overal zie ik gevaar.

– Frieda Fennell

Onze bestemming is de haven van vakantiepark De Kuilart in Koudum met geweldige faciliteiten voor kinderen zoals een grote speeltuin en een natuurzwembad. Als haviken houden we onze dreumes in de gaten rondom het water. Bent ontdekt de wereld en zit daarbij niet meer stil. Hij klautert overal op en overheen en we kunnen hem geen moment uit het oog verliezen. Overal zie ik gevaar.

Als geroutineerd zeezeilers wisselen Leon en ik deze vakantie niet de hondenwacht maar de wacht rondom Bent af. Dat maakt de dagen intensief. Zeilen kunnen we bovendien slechts enkele uurtjes per dag wanneer Bent slaapt of in zijn stoel wil zitten. Ook de avonden zijn weinig ontspannend, omdat Bent geregeld de slaap niet kan vatten door de extreme warmte aan boord. Doodmoe meren we de boot na enkele dagen weer af in Enkhuizen. Bent heeft genoten van de vakantie en dat geeft voldoening, maar wij zijn juist aan vakantie toe. Zeilen met een dreumes voelt alles behalve vrij en ontspannen.

2020

Het tikken van de druppels regen tegen het raam wordt overstemd door een schel huiltje. Ik kijk op van mijn laptop en zie in de box twee armpjes wild om zich heen zwaaien. Bruis heeft honger. Ik heb de kraamweken net achter de rug en probeer mijn draai te vinden als moeder van twee kids. De zomer lijkt nog ver weg en toch staat het zeilseizoen weldra voor de deur. Wat gaan we dit jaar doen? Zeilen met twee koters, durven we dat aan? Ik zie het tafereel al voor me. Ik zit net in een voeding – Bruis hangt smakkend aan de borst – wanneer familie eend zich aandient langs stuurboord. Met één hand kan ik Bent nog net bij zijn lurven grijpen voordat hij zich over de railing werpt, terwijl Bruis het op een krijsen zet als zijn voedingsmomentje ruw verstoord wordt. Hoeveel paar handen en ogen zullen we nodig hebben?

Je kinderen mee te kunnen geven waar je zelf zo van geniet, zie ik als puur geluk

– Frieda Fennell

Ik realiseer me: de zorgeloze dagen – waarin we uitgerust op een veel te laat tijdstip ontwaken om vervolgens de trossen los te gooien voor een lange dag zeilen, die we eindigen met een glas wijn op het achterdek – zijn niet meer. Onbezorgd of niet, zeilen zit in mijn bloed als telg uit een familie van zeerotten. Tijdens mijn jeugd vertoefde ons gezin ieder jaar zes weken lang aan boord van een acht-meter-bootje. Achter ieder facet van het zeilen schuilt een herinnering, een gevoel van nostalgie uit het verleden. Hoe we hartje zomer aan een touw achter de boot hingen te spartelen, de spanning of de boot niet zou ‘omkiepen’ als we te schuin gingen, achterop de tandem op Terschelling, visjes vangen met een kruisnet langs de waterkant, slapen op het ritme van de golven tijdens een lange tocht over het IJsselmeer, ijsjes eten in Lemmer.

Het is deze nostalgie die ik aan mijn kroost wil overbrengen. Je kinderen mee te kunnen geven waar je zelf zo van geniet – de liefde voor het water, het gevoel van vrijheid en de ervaring dat de wereld niet stopt waar het water begint – zie ik als puur geluk en een verrijking voor mijn kinderen. Daar moet je wat voor over hebben. Dus zijn we ook dit jaar ongetwijfeld weer op het water te vinden!

In het boek Kapitein van mijn Geluk, dat ze schreef naar aanleiding van haar oceaanreis, neemt Frieda de lezer mee op haar reis over onbekende zeeën en op haar zoektocht naar vrijheid en naar zichzelf. Het boek is onder andere te koop via bol.com en de webshop van Watersportmedia.

Lees ook:

• Pilot voor Spanje en Portugal: Meer detail, meer havens

De foto’s in dit artikel zijn afkomstig uit het privéarchief van Frieda Fennell

Deze pagina bevat één of meerdere affiliate links. Wanneer een lezer via deze link een product koopt, ontvangen wij hier een percentage van. Als lezer betaal je niets extra’s.