Advertentie
Vorig jaar organiseerden we een fotowedstrijd waarbij veel mooie foto’s werden ingezonden. Maar daar bleef het niet altijd bij, een aantal deelnemers nam de moeite het hele verhaal achter de foto te vertellen. Zo ook Marco Westland, hij stuurde een emotioneel en spannend verhaal over zijn zeiltocht Griekenland – Nederland.
Tekst en foto’s: Marco Westland
Het is eind juni 2018. We varen van Griekenland naar Nederland. Het zal onze laatste zeilreis worden. Mary is ernstig ziek en we hebben de boot verkocht, maar die moet nog wel terug naar Nederland. Ze wil niet thuis 6 weken lang wachten tot ik de boot heb teruggevaren. Dus ze gaat mee, onder voorwaarde dat er altijd een extra bemanningslid aan boord is.
Eerste stukje zeiltocht Griekenland naar Italië
We vertrekken samen uit Preveza, pakken hier eerst nog de Lakkabaai op Paxos, zo’n baai waarvan je denkt dat je met je boot in een zwembad aan het ankeren bent. Bij het vertrek richting Italië zie ik al opbollende bloemkoolluchten boven de Adriatische Zee. Weerstation Poseidon voorspelt een donderstorm. We hebben een perfecte wind, iets achterlijker dan dwars. Eenmaal in Crotone aan de zool van de laars van Italië afgemeerd waait het Noordoost 7 in Griekenland.
De volgende morgen vertrekken we al vroeg richting Sicilië. Passage Weather zegt dat de weersystemen uit het Noordoosten onze kant opkomen. We varen daarom in één keer via de Stretto Messina door naar Vulcano. Daar even genieten, maar de volgende dag al dreigende luchten en een kleine windhoos. Onderweg naar Palermo krijgen we een dikke regenbui uit een loodzware lucht. Gelukkig geen wind.
Vanaf Palermo vaart zeeloods Peter mee. Bij Cagliari dwingt een bui ons onder Sardinië door. Er zit nog speling in het vaarschema, maar als ik via de marifoon hoor dat het instabiele weersysteem naar het westen opschuift, verleggen we de koers naar Ibiza. Dat is vier dagen en nachten varen vanaf Palermo. We gaan de nacht in op een onrustige zee, die uiteindelijk toch weer afvlakt. Om 02.00 uur neem ik de wacht over van Peter. De Volvo diesel gaat aan als de wind er steeds meer uit gaat. Het is een donkere nacht en achter me zie ik onophoudelijk fel oplichtende wolken van een tropische bui, die uur na uur dichterbij komt!
Dan, als het tegen vijven lichter wordt, zie ik een torenhoge wolk, die zo maar een windhoos kan worden. Het is een schitterend schouwspel wanneer de opkomende zon onder de, grijpgrage om z’n as draaiende, wolk doorkomt. Maar ook beangstigend. Het lijkt wel Armageddon. Op dat moment besef ik dat er een patroon in het weer zit. Het weer vertelt mij iets.
Heeft het te maken met de voortschrijdende ziekte van Mary? Moet ik meer haast maken? Ik voel me opgejaagd. Nee, ik word opgejaagd! Door! Niet meer stoppen!
Ik peil voortdurend de snelheid en richting van de wolk en besluit vol gas te geven om er vóór langs te varen. Met dik 7 knopen schieten we door het vlakke water en ik maak de ene na de andere foto met beurtelings de Canon Power Shot G9X en de iPhone. Handmatig instellen lukt me nu echt niet. Als een school dolfijnen met de boot komt spelen weet ik dat we de bui van ons af zullen schudden. De boodschap van de wind was overgekomen. Ibiza ligt bomvol en we ankeren voor de kust.
Eenmaal aan land blijkt Mary toch veel meer pijn te hebben dan ze wil toegeven. Na twee stopovers in Alicante en Cartagena varen we met nieuwe opstappers in één keer door naar Gibraltar, opnieuw continu opgejaagd door slecht weer. In Cadíz moet Mary de vouwfiets gebruiken om een restaurant te kunnen bezoeken, maar in Faro moet ze met een rolstoel in het vliegtuig worden gebracht! Het lijkt een hernia. Daar weet ik zeker waarom ik werd opgejaagd.
In Nederland blijkt dat kankercellen zijn uitgezaaid in de ruggenwervel en daar een zware hernia veroorzaken. Ik vlieg alsnog, eerder dan gepland, vanaf Porto naar huis en bootvrienden brengen Blauwvoet verder. Op 25 november 2018 is mijn allerliefste en o zo stoere zeilmaatje overleden. Mary en ik waren 47 jaar samen. Ze blijft in m’n hart, liefdevol en onwrikbaar gestut door onze (klein)kinderen, vele vrienden, ontelbare foto’s en dierbare herinneringen.
Lees meer zoals dit:
Vond je dit mooi? Deel dit verhaal dan met je vrienden:
1 reactie
Laat een reactie achter
Schrijf je in op de nieuwsbrief
Uitgelicht:
Nieuw in Toerzeilen:
1 reactie
-
Beste Marco,
Hoe bijzonder was het dat we elkaar tegenkwamen op de steiger van Hellevoetsluis. Hulp, een gesprek, een drankje aan boord. Afscheid op het water de volgende dag! Beiden schrijvend voor Zeilwereld. Ik heb je verhaal teruggelezen, denk nog eens terug aan onze ontmoeting. Dank nogmaals voor het delen. Ik zie het gezamenlijke motto weer voor me ‘geniet’.
Charlotte (SV Quelinda)
Beste Marco,
Hoe bijzonder was het dat we elkaar tegenkwamen op de steiger van Hellevoetsluis. Hulp, een gesprek, een drankje aan boord. Afscheid op het water de volgende dag! Beiden schrijvend voor Zeilwereld. Ik heb je verhaal teruggelezen, denk nog eens terug aan onze ontmoeting. Dank nogmaals voor het delen. Ik zie het gezamenlijke motto weer voor me ‘geniet’.
Charlotte (SV Quelinda)