Michael Gunneweg schreef een tijdje geleden over zijn tocht richting het zuiden met Mr Baggins. We lieten hem achter in Portugal, vanwaar hij van plan is verder te trekken naar Griekenland. In dit tweede deel nemen hij en zijn dochter Jet ons mee op het vervolg van deze tocht met een Hallberg Rassy 42.

Lees deel 1: Koers Zuid met Mr Baggins, hier terug

Tekst en foto’s: Michael & Jet Gunneweg

Zaterdag 2 juli krijg ik in Benalmádena ’s ochtends een telefoontje van mijn nieuwe opstapper, dat hij door omstandigheden niet kan komen; jammer, maar dan maar alleen verder. Na een week wachten ben ik blij weer uit te kunnen varen, want deze haven is niet afgesloten en wordt dag en nacht druk bezocht door langslopende wandelaars en toeristen. Ik durf de boot daarom niet een dag lang onbeheerd achter te laten. Wel jammer met al die mooie plaatsen in het achterland, zoals Malaga en Granada.

Zondag 3 juli ga ik voor anker in een mooi baaitje bij Genoveses. Ik geniet van de rust, de mooie zonsondergang en het prachtige zicht op de rotsachtige kust met een mooi strand. Om drie uur s’nachts word ik wakker door een gierende wind; de windmeter geeft een dikke 25 knopen aan, wat wel even schrikken is na zo’n rustige zonovergoten dag. Ik zet de plotter aan om te kijken of ik op mijn plaats blijf liggen, maar krijg geen positie. Als ik buiten een peiling neem, lijkt alles goed te gaan; de boot blijft braaf achter het anker liggen. Ik neem me wel voor om voortaan mijn extra ankergewicht te gebruiken. Ik kan nu niets doen en zet maar een kop thee om de boel aan te zien. Na een uurtje zakt de wind in en kan ik weer te kooi.

Zuidkust van Spanje

De dagen daarop kenmerken zich door weinig wind en veel zon. Zo tuf ik rustig langs de Zuidkust van Spanje van haventje naar haventje en loop achtereenvolgens Cartanega, Torrievieja, Alicante, Morayra en Calpe aan. Bij gebrek aan wind is het zeilen beperkt, maar het zicht op de kusten en het ontdekken van steeds nieuwe plaatsen, dit alles met schitterend weer, maken dit toch tot een heerlijk gebeuren.   

Vanuit Calpe steek ik over naar Ibiza, waar ik Kiki tref, de vriendin van dochter Jet. Voor anker liggend op de rede van Ibiza onderga ik de (terecht) wereldberoemde zonsondergang van dit eiland, ooit bevolkt door hippies en aardstralenzoekers, maar nu voornamelijk door Engelse  en Duitse low budget toeristen. Een ankerplaats is daarom de beste plek bij dit eiland. 

De volgende dag heb ik weer een ouderwets mooie zeildag naar Santa Ponsa, een mooie baai ten oosten van Palma op Mallorca. De baai was ooit het oord waar welgestelde Europeanen hun vakantie doorbrachten aan de kust. Inmiddels hebben betonbouwers deze droom toegankelijk gemaakt voor het toerisme van de huidige tijd. Voor anker liggend in het midden van de baai, stoort dat gelukkig allemaal wat minder, maar de schoonheid van weleer is danig verstoord.

Ik lig te genieten van enige dagen rust op deze plek. Overdag doe ik wat klusjes, zoals reparatie van de dekpomp, die geen sjoege gaf. Na uren dubbelgevouwen in de machinekamer, kom ik erachter dat de in en uitlaatslang  omgedraaid gemonteerd is aan de pomp. Met bijbootje Sam verken ik de kust. Bij de ingang van de haven staat een enorm stenen kruis ter herdenking van de verovering van dit eiland op de Moren door de Spaanse koning Jacobus 1 van Aragon in 1229. 

Boot vol vrouwen

Zondag 17 juli komt jongste dochter Sophie aan boord met al haar huisgenoten, met wie ze een weekje vakantie viert op het eiland. Met Sam pendel ik heen en weer naar de kust om uiteindelijk 10 vrouwen rijker een mooie dag te hebben; de dames zijn ruim voorzien van hapjes en drankjes en zijn blij hun stoffige villa in de binnenlanden van Majorca te kunnen inwisselen voor een frisse duik in zee. 

De volgende dag vaar ik naar de haven van Palma. In Palma zullen Jet met vriend Luc en Sophie aan boord komen. Palma is een prachtig plaatsje met als absoluut hoogtepunt de gotische kathedraal en directe omgeving. Bijzonder zijn ook de verfraaiingen die door Gaudi zijn aangebracht, zoals een enorme lichtkroon en ramen. Vanaf het plein achter de kathedraal heb je een fantastisch uitzicht over de baai van Palma.  

De nieuwe bemanning (bemensing) neemt wind mee, zodat we de dagen die volgen prachtige tochten kunnen maken van ankerplaats naar ankerplaats. Zo liggen we de eerste nacht op volle zee achter een kaap bij San Jordi Campos, en de volgende nacht in het nauwe baaitje van de haven Monte Cristo.

Reisverslag van Jet

Jet stuurt regelmatig een reisverslag van deze dagen aan de thuisblijvers:

Porto Christo

Berichtje aan de landrotten: Vandaag weer ruim 40 mijl afgelegd. Deels zeilend, deels met motor erbij (doel lag pal in de wind 😵‍💫). Liggen voor anker in baai van Porto Christo. Was weer een warme dag (rond de 35 graden). Is tijdens het varen goed te doen met windje erbij, maar eind van de dag plakken we enorm van al het zout, zonnebrand & zweet 😛. Zodra we voor anker liggen springen we gelijk het water in, wat echt heel lekker is. Is prachtig blauw water, zo fel dat het soms bijna nep lijkt. Ook heel leuk om te snorkelen om de boot, veel vissen te zien!!! Vandaag helaas geen dolfijnen gespot. Gisteravond lagen we ook in een hele leuke baai. Sop, Luc & ik zijn in de avond nog op avontuur gegaan met Sam, het bijbootje, naar een verlaten rotseilanden. Bleek een verboden plek te zijn waar heel veel vogels zaten, spanning & sensatie!! De omgeving is hier echt super mooi, elke avond heel veel sterren en prachtige zonsondergangen. Morgen gaan we nog wat boodschappen doen in het stadje hier en varen we door naar Menorca!! 

Richting Menorca

We zijn ondertussen al weer een stuk opgeschoten. Vrijdagochtend zijn we vertrokken uit Mallorca richting Menorca. Voor we wegkomen zijn Luc en ik op pad gegaan om nog wat boodschappen te doen. Dit klinkt makkelijker dan het is. Eerst met Sam een plek vinden om aan land te gaan, dan een ‘normale’ supermarkt vinden. Je merkt dat op de eilanden weinig goede winkels te vinden zijn in de buurten van de havens, vooral winkels waar snoep, chips & drank wordt verkocht. Normaal prima, maar nu hebben we toch echt water, brood & avondeten nodig. Na 4 winkels toch geslaagd en klaar voor de tocht. Een tocht van zo’n 45 mijl die we hebben gezeild met het prachtigste weer.

We hadden een bezeilde tocht, en konden de hele dag heerlijk op het dek liggen. Aangekomen bij Menorca zijn we voor anker gegaan in de mooiste baai die we tot nu toe gezien hebben. Het water was zo blauw dat het leek alsof het aangemaakt was met kleurstof. We hebben weer heerlijk gesnorkeld en konden over de bodem (zo’n 10m diep) roggen zien en kreeften zien lopen. De 10 meter klinkt misschien diep, gemiddeld is het hier zo’n 50 meter diep tijdens de tochten. 

Voorbereiding op eerste grote overtocht

Vanochtend zijn we doorgevaren naar de andere kant van Menorca. Wederom geen plekje in de haven en voor anker gegaan in de baai van Fornell. De havens hebben hier weinig plekken. Op zich is dit niet erg, maar we moeten daardoor iets zuiniger zijn met water. We hebben daarom vandaag maar onze haren in zee gewassen, werkte erg goed! Na de boodschappen met Sam, zijn we begonnen met de voorbereidingen voor de komende dagen. Morgen varen we om 7 uur in de ochtend uit richting Sicilië. Dit is een tocht van ruim 180 mijl. Papa verwacht dat we er rond de 30 uur over doen.

We hebben de hele boot opgeruimd en schoongemaakt, klaar voor de overtocht. Dit wordt de eerste grote overtocht voor Sophie, Luc & mij dus een beetje spannend is het wel. We gaan werken met een heus wachtschema. Om afscheid te nemen van Spanje zijn we in de avond het stadje ingegaan. Er was een lokaal dorpsfeest, waarbij de heilige van de stad geëerd wordt met een soort paardenfeest. Er rijden prachtige zwarte paarden bereden door prachtig verkleden ruiters door een enorm drukke menigte. Hier gaan ze op het dorpsplein op muziek zo lang mogelijk op hun achterbenen steigeren, terwijl het publiek de buiken van de paarden probeert aan te raken. Een waar spektakel. Ook hebben we heerlijke paella gegeten. Kortom, op een goede manier afscheid genomen van dit prachtige land.

Eerste overtocht gehaald

We hebben onze eerste ‘echte’ zee overtocht gehaald! Mijl voor mijl kwamen we al motorzeilend verder (net te weinig wind om volledig te zeilen helaas). Zo midden op zee voelde het redelijk surrealistisch. Je hebt geen idee of je nou echt voorruit komt, alleen aan de navigatie apparatuur en de kruisjes op de kaart moet dat maar blijken. Voor ons alle drie een bijzondere ervaring, en bizar om te bedenken hoeveel water er om je heen is (met dieptes van 2 tot 3 kilometer).

Het was ook zeker even wennen om wachten te draaien. De nacht met 2 uur op, 2 uur af was zeker in de late wachten best pittig. Na krap 1,5 uur slapen gaat dan de wekker om 4 uur en dan roept je bed je toch erg hard terug 😅😅😅. Maar je krijgt er wel prachtige uitzichten voor terug. Een zonsondergang met alleen maar zee om je heen (en een bootje dat op een afstand van 10 mijl vergezelde), is iets wat iedereen eigenlijk een keer moet zien. Ook de prachtige sterrenhemel, Melkweg en een sikkel maan zien opklimmen vanuit de zee zorgde voor genoeg vermaak tijdens de late uurtjes (en natuurlijk af en toe een potje Candy crush en wat lezen vanuit de ereader 😉). Toen Luc en ik de ochtendshift van 7-10 draaiden werden we al helemaal wakker in een bizarre omgeving. De wind was bijna volledig gaan liggen en de zee leek een groot zwembad. Vooral dat in combinatie met de zon die nog aan het klimmen was zorgde voor prachtige beelden.

Met zeebenen door Alghero wandelen

Na zo’n 34 uur zijn we maandagmiddag weer goed en wel de haven van Alghero binnengekomen. We werden bij het bijtanken gelijk verwelkomd door typische oude Italiaanse mannetjes die met veel handgebaren met ons probeerden te communiceren (ze kunnen wederom geen woord Engels). De haven waar we lagen was waarschijnlijk de meest luxe haven van het eiland. Overal rende personeel en je kon complete maaltijden naar je boot laten brengen, wat naast ons ook gebeurde op een superjacht. Heerlijk de ogen uitkijken en lekker ongegeneerd staren. Ook was het erg fijn om na 5 dagen weer water te kunnen tanken en lekker te douchen (haar wassen met zoet water werkt toch een stuk beter). 

Na het eten zijn we het prachtige stadje in gegaan. Het leek alsof je door een middeleeuws dorpje liep en er waren bijna alleen maar Italianen. Compleet anders dan het hysterische toerisme van Mallorca. Nog voor we aan de cocktails waren begonnen konden we bijna niet meer recht lopen zonder duizelig te worden. De zeebenen zijn een echt feit en dat is wel even wennen met aan land gaan. 

Inkopen doen richting Bosa

Vanochtend zijn Luc, Sophie en ik op zoek gegaan naar boodschappen terwijl papa een paar detail zeekaarten probeerde te scoren. We kwamen bij een overdekte markt met wederom allemaal oude Italiaanse mannetjes en vrouwen (die natuurlijk geen Engels spraken). We hebben hier lekker vis & fruit gekocht en bijzondere groenten (de man begreep ons niet en bleef maar inpakken dus geen idee wat het is). 

Daarna zijn we begin van de middag uitgevaren. De wind is weer aangetrokken dus we konden goed zeilen. Wel was er een enorme swell (dat is een deining die veroorzaak wordt door heftige wind of storm van een paar honderd kilometer verderop). Niemand is gelukkig zeeziek geworden, dus het is wel te merken dat we ingeslingerd raken. We liggen nu in een haven bij het stadje Bosa en morgen varen we verder richting het zuiden. 

Dolfijnen bij de boot

Zaterdagochtend zijn we vroeg (8 uur!) uitgevaren uit Carloforte. De wind stond in de ochtend gunstig dus door vroeg uit te varen hebben we het grootste deel van de dag heerlijk kunnen zeilen. Met een afstand van zo’n 70 mijl voor de boeg beloofde het een mooie dag te worden. En dat was het zeker! We zijn nog een stuk vergezeld door een enorme dolfijn. Hij kwam deze keer echt bij de boot zwemmen, zwom razendsnel onder de boeg door en spong dan vervolgens naast de boot in de lucht. Ik zat op de punt van de boot naar hem te kijken en had het idee dat ik hem zo had kunnen aaien. Na een tijdje kwam er een tweede dolfijn bij, begonnen ze elkaar te kruisen onder de boot en verlieten ze ons weer. We hebben ons zitten verbazen hoe enorm die dolfijnen van dichtbij wel niet zijn en hoe soepel ze door het water heen gaan. Helaas viel begin van de middag de wind weg en hebben we een aantal uur moeten motorzeilen.   

Om 18:30 kwamen we uiteindelijk aan in Cagliari (de hoofdstad van Sardinië). Dit was voor het eerst sinds Palma dat we weer in een ‘grote’ stad waren en dat was even wennen. Het binnenvaren was nog wel even spannend. We kwamen in een haventje en werden door de havenmeester naar zo’n kleine plek gebracht dat Sophie, Luc en ik ons afvroegen of we er wel in zouden passen met de boot. Papa gaf echter geen kik en draaide zonder moeite zo de boot op het aangewezen plekje. Ik denk dat we zo’n 20 centimeter over hadden aan beide kanten van de boot.

Na een pasta bereid door Luc en mij zijn we nog even door de stad gaan lopen. Het was een enorme drukte met overal volle terrassen.  Na een rondje gelopen te hebben zijn we op een prachtig pleintje met grote bomen gaan zitten om ons gebruikelijke drankje (Aperol spritz) te drinken en te genieten van de gezelligheid van de Italiaanse sferen om ons heen. Onze kort maar krachtige indruk van de hoofdstad was ieder geval erg positief! 

Volgende week: Jet schrijft nog even verder, ze vertelt over de tweede grote overtocht. Ook wordt er afscheid genomen waarna Michael de pen weer overneemt. Op de hoogte blijven van het volgende deel? Schrijf je dan in op onze nieuwsbrief!