Dit voorjaar had Carlo Huisman (29) al moeten vliegen op de Te Aihe, de AC75 van Emirates Team New Zealand. COVID-19 gooide roet in het eten en de America’s Cup World Series in Engeland en Italië gingen niet door. Na een ‘zinloos rondje wereld’ is de vliegende boot terug in Nieuw Zeeland en wordt er weer volop getraind in de baai bij Auckland. Tijd om eens bij te praten met deze jonge, talentvolle profzeiler.

Uitgebreide agenda

Na het winnen van de Cup in 2017 verandert het leven van Carlo drastisch: “Het is moeilijk te beschrijven. Ik heb zoveel dingen van mijn lijstje af kunnen tikken, maar het is wel een waas van racen en weg van huis zijn geworden. Ik had nooit gedacht dat ik de America’s Cup zou zeilen, en daar kwam ook nog de Volvo Ocean Race achteraan. Al tijdens de Volvo zat mijn agenda voor ná de race al helemaal vol. Er was nooit een moment waarbij ik niet wist wat ik na het huidige project zou doen. Dat was leuk, maar soms ook moeilijk omdat ik niet wist wanneer ik een moment vrij zou hebben. Daar heb ik het ook veel over gehad met mijn vriendin. Na de Volvo had ik zo’n intens programma dat ik gewoon geleefd werd.”

Herstellen

Na de Volvo Ocean Race is Carlo vooral bezig met herstellen. “Ik ging topfit de Volvo in en kwam eruit zonder spieren, dat was ik niet gewend van mijzelf. Mijn lichaam is een deel van mijn product. Ik kan het mij niet veroorloven om niet fit te zijn.” Ook mentaal moet Carlo schakelen. Als hij in de Med op een Maxi 72 zeilt rent hij het dek op en neer. “Ik was gewend om met vier personen op dek rond de wereld te zeilen. Nu stond ik ineens met 20 man aan dek en had iedereen een hele specifieke rol. Iedereen maakte daar grappen over.”

Ik moest als jonge zeiler ineens mensen aansturen aan boord

Carlo Huisman

Bij de Super Maxi Wild Oats aan boord zeilt Carlo de fameuze Sydney to Hobart Yacht Race. Dat was anders, maar met de verse ervaring drukte Carlo al snel zijn stempel: “Een honderd-voeter is wel een niveau hoger dan een VO65. De zeilen op Wild Oats kon ik echt niet in mijn eentje verplaatsen. Ik moest als jonge Nederlandse jongen ook ineens mensen aansturen en dat was lastig want ik had ze nog nooit ontmoet. Maar ik kreeg het vertrouwen van de bemanning, heb veel dingen geleerd en kon ook ideeën inbrengen. Het was een pittige race en om dan Line Honours te krijgen was heel mooi.”

“Het begint te komen”

Inmiddels woont Carlo alweer geruime tijd in Auckland, Nieuw Zeeland. Nu de AC75 van de Kiwi’s weer terug is kan er weer op het water getraind worden. “De afgelopen vijf maanden heb ik het team geholpen met van alles. Van meetings over onderdelen aan boord waarvoor ik verantwoordelijk ben, maar ook het helpen van de botenbouwers. In de ochtend ging ik om zes uur naar de basis en stond ik van zeven uur tot half negen in de sportschool, vervolgens werkte ik tot vier uur op de vloer. Nu we weer kunnen zeilen is dat anders, nog steeds ben ik al om zes uur op de basis, maar nu zodat we vroeg kunnen zeilen. De zeilers helpen ook mee om de boot in het water te kranen en we doen de nodige checks. Elke keer hebben we weer een andere to-do-lijst op het water. Van het beoordelen van de nieuwe zeilen, tot het oefenen van wedstrijdrondjes.”

“Nu er ook een ander team bij is en hun boot tegenover onze basis ligt, wordt het ineens echt. Het was tot nu vooral een hele lange campagne tegen onszelf, maar nu is er dan ineens een Challenger. Dat creëert meteen sfeer. Het begint te komen. Dat is hartstikke mooi en goed voor het team na die wekenlange lockdown met zoveel onzekerheid.”

Ik weet niet wie de snelste rond de baan is, maar ik denk dat we het goed voor elkaar hebben

Carlo Huisman

Afkijken

Nu er in Auckland langzaam maar zeker meer reuring ontstaat, wordt er ook weer ouderwets afgekeken. Volgens Carlo is dat heel normaal: “Het afkijken is niet anders dan wat ik bij de vorige Cup heb meegemaakt. Door de omstandigheden is het nu wel wat moeilijker. De andere teams moeten hun spullen nu hiernaartoe krijgen en kunnen geen grote veranderingen meer maken. Ze zullen veel kijken naar hoe we zeilen, maar kunnen daar niet veel tijd aan besteden. Als er een foto of filmpje van een ander team wordt geplaatst, dan kijken we wel naar elk onderdeel dat we kunnen vinden. Daar zijn we misschien wel teveel mee bezig. De ontwerpen van de boten liggen zover uit elkaar, en dat is alleen maar leuk. Ik weet niet wie de snelste rond de baan is, maar ik denk dat we het goed voor elkaar hebben.”

Volgens Carlo zou de Challenger of Record, het Italiaanse Luna Rossa wel eens de grootste concurrent kunnen worden op het water: “Als je kijkt naar de boot van Ben Ainslie, dan kun je aannemen dat hij niet zo happy is. De Italianen denk ik wel. Onze boot lijkt veel op die van hen. Wij en Luna Rossa hebben dan ook de meeste tijd gehad om te denken over het ontwerp. Een kleine voorsprong is dus niet gek.”

Meer dan olie rondpompen

Waar Carlo in de AC50 in 2017 aan boord vooral moest fietsen om oliedruk op te bouwen voor de bediening van de boot, heeft hij voor de aankomende editie meer taken: “Natuurlijk waren er toen de nodige handelingen die ik moest verrichten, maar dat staat niet in verhouding met wat ik nu aan het doen ben. Ik ben nog steeds grinder, maar ik heb wel meer verantwoordelijkheid aan boord. Ik kan helaas niet vertellen wat dat is, maar het is precies het stukje verantwoordelijkheid dat ik bij de vorige Cup gemist heb. Ik ben meer betrokken bij het zeilen en ik ben sinds de vorige Cup ook een betere zeiler geworden.”

Of je fan bent van de America’s Cup of niet, dat is niet relevant. Het is gewoon de allertofste boot ter wereld

Carlo Huisman

Meer zeilen

Een vliegende catamaran of een vliegende monohull, het is een wereld van verschil om naar te kijken, maar ook om te zeilen vertelt Carlo: “Ik heb nu echt het gevoel dat ik meer aan het zeilen ben. Op de AC50 was er geen enkele lijn aan boord, nu hebben we verschillende voorzeilen, een code zero en hebben we weer lieren aan boord. Het is meer mechanisch, old school en traditioneel. Het is een hartstikke competitieve boot. Het gevoel, het lawaai; de motor die de foil bedient, die hoor je continu. Hoe meer de foil bediend wordt, hoe hoger het toerental. En daarnaast heb je natuurlijk alle mechanische geluiden. Afhankelijk van de hoeveelheid druk in de zeilen klinkt er een soort gedreun. Het is onwijs gaaf. Het is een mooi privilege om weer onderdeel te zijn van Team New Zealand. Of je fan bent van de America’s Cup of niet, dat is niet relevant. Het is gewoon de allertofste boot ter wereld.”

Jules Verne Trofee

En wat komt er na de Cup? Carlo houdt alle opties open, maar heeft wel een aantal ideeën. “Het TP52 circuit paste erg goed bij mij. Ook wat betreft planning komt dat goed uit als ik er bij de volgende Cup ook weer bij ben. Of ik nog een keer een volledige Ocean Race wil doen weet ik niet, zeker de trans-Atlantische etappes en die in de Zuidelijke Oceaan wel, maar negen maanden opgeven is wel een heftig offer. Ik denk wel veel aan de Jules Verne Trofee. Dat lijkt me supermooi om te doen tussen twee Cups door. Ik heb wel wat contacten bij de Franse teams. De Olympische Spelen zijn nog ver weg, maar die offshoreklasse is interessant, maar nu nog te vaag voor mij. Tegen die tijd dat de invulling duidelijk is meld ik me wel bij het Watersportverbond. Ik wil nu vooral de Cup weer winnen. Daar ligt de focus.”