Al jaren varen ze samen, Lisa Vos en Tim Lemeer. Maar double handed is nieuw voor ze. In het voorjaar wordt het Offshore Doublehanded World Championship aangekondigd en vanaf dat moment zijn ze een team. Ze dienen hun CV in en hopen geselecteerd te worden om voor Nederland uit te komen.

Erik van Vuuren en Yvonne Beusker zijn uiteindelijk de eerste gelukkigen. De organisatie van het kampioenschap heeft zelf nog vier extra teams geselecteerd en eind juli blijkt dat Lisa en Tim de gelukkigen zijn. Vanaf dat moment begint de campagne en mogen ze keihard aan de bak. Samen trainen, een heel nieuw type boot leren kennen en lokale kennis opdoen. Tim: “We kochten een boek van 800 pagina’s met allerhande informatie over de lokale omstandigheden. In het Frans.” Maar met alleen zeilen ben je er nog niet. Lisa gaat achter sponsoren aan en Tim duikt in de juridische rompslomp en verzekeringen.

Haastklus

Lisa: “Het hele feest is niet bepaald gratis. Het inschrijfgeld is alleen al 4.000 euro en per trainingsdag betaal je 1.200 euro aan huur.” Die boot is een Jeanneau Sun Fast 30 One Design, een gloednieuwe boot waar de fabrikant in rap tempo een aantal van bouwt, vlak voor het kampioenschap begint. Tim vertelt: “Het zijn leuke boten, maar ergonomisch is de boot niet heel comfortabel.”

De AIS en marifoon werken, maar het bereik is te klein. Op de AIS zien ze alleen boten die zich binnen anderhalve mijl bevinden. Gelukkig heeft Tim zijn eigen handheld marifoon mee die ook op hoog vermogen kan zenden. Die marifoon zal goed van pas komen tijdens de wedstrijd.

Noodoproep

Lisa en Tim liggen midden in de vloot. Ze lopen snel in op nummer zes en zeven en één daarvan heeft de spinnaker al verspeelt. Er liggen kansen. Het is drie uur ’s nachts als de marifoon tot leven komt met een vrouwenstem: “Race Control, Race Control, we have a broken hand.” Niemand reageert. Lisa: “We hoorden de paniek in haar stem en relayen het bericht naar de kustwacht. In overleg met de Kustwacht starten we de motor om hulp te verlenen.” Ze verbreken het zegel op de motor en varen naar de boot toe die van het Indiase team blijkt te zijn. Makkelijk is dat niet. Er staat 30 knopen wind en een drie meter swell. Binnen drie kwartier zijn Lisa en Tim bij ze. Schipper Atool Sinha heeft zijn hand gebroken en Sweta Shervegar worstelt met de ruige omstandigheden.

Lisa herinnert het zich goed: “Er was veel paniek aan boord. Wat wij vooral deden was zorgen dat er weer rust aan boord kwam.” Dat blijkt een uitdaging te zijn. Sinha wil alleen met Tim praten en is ondanks zijn gebroken hand niet bij de helmstok weg te slaan. De motor starten willen ze niet en gijpen durven ze niet omdat ze bang zijn de mast te verspelen.”

Tim vult aan: “Het ging echt om mentale en praktische ondersteuning. Motor aan, zeilen gecontroleerd laten zakken en begeleiden naar de haven. Ze navigeerden louter op Navionics, maar hun telefoons waren inmiddels leeg, dus dat kon niet meer. Ik heb mijn hoofdlampjes achterstevoren op mijn hoofd gezet, zo konden ze achter ons aansturen.”

Lof

Om half zeven ’s ochtends bereiken beide boten Port Lorient. Volledig uitgeput stappen Lisa en Tim op de steiger. Daar staat het wedstrijd comité hen op te wachten, bijgestaan door enkele camera’s. Het duo krijgt veel lof voor de manier waarop ze hebben gehandeld. De Franse hulpdiensten nemen de zorg over het Indiase team van Lisa en Tim over. Schipper Sinha blijkt z’n arm op drie plaatsen gebroken te hebben en wordt de dag erop geopereerd.

Redress

Als je buiten je schuld om bent benadeeld in een wedstrijd kun je herstel van positie aanvragen. In jargon heet dat een redress. Lisa en Tim krijgen het en eindigen zo alsnog de achtste plaats. “Ik heb wel vrede met die beslissing”, zegt Tim, “ook al waren we hard aan het vechten voor de zesde plek.” Lisa benadrukt dat het gissen is, maar het was volgens haar niet de eindstand geweest als ze door hadden kunnen varen: “Je kunt natuurlijk lastig bewijzen waar je lag, waar je heen zou gaan, wat je strategie was geweest en hoe dat zou zijn uitgepakt, maar wij gingen wel 2 knopen harder dan nummer zes en zeven.” Ook al hadden ze wel die zesde plek behaald, de finale was een lastige opgave volgens Lisa en Tim.

Waarom Lisa en Tim het enige duo waren die op de oproep reageerden weten ze niet zeker. Maar de handheld marifoon van Tim heeft zeker geholpen en stelde hen in staat om contact te zoeken met de kustwacht en de wedstrijdleiding. Tim: “We weten in ieder geval van een paar teams dat ze de oproep wel hebben gehoord. Maar het waren ook zware omstandigheden en je eigen veiligheid staat altijd voorop. Als je je handen vol hebt aan eigen overleving op zee is dat ook een goede reden.”

Toekomst

Is dit het einde van de samenwerking voor dit zeilduo? Lisa en Tim weten zeker van niet. Lisa vertelt enthousiast: “De komende maanden hebben we allebei nog andere dingen op de planning, maar begin volgend jaar gaan we kijken of er in het Figaro 3-circuit wedstrijden zijn die we willen varen.” Tim deelt het enthousiasme: “De Fransen willen heel graag dat er goede niet-Franse zeilers meedoen aan die races. We kregen kort na de start al een belletje of we niet naar Venetië wilden komen om een etappe te varen in de Europese Kampioenschappen Double Handed Mixed, een kampioenschap dat ook met Figaro 3’s wordt gezeild. Zo hebben we via via al twee aanbiedingen lopen!”

Averij bij team Van Vuuren-Beusker

Ook pech bij het andere Nederlandse team. Materiaalpech gooit daar roet in het eten. Een afgebroken bout bij het stuurboord roerblad zorgt ervoor dat het einde verhaal is. “Teleurgesteld”, geeft Erik aan direct na het voorval. Team Van Vuuren-Beusker zat heel lekker in het toernooi, met een derde plek in de halve finale wisten ze zich te plaatsen voor de finalewedstrijd. En ook daar gingen ze goed van start, met een mooie bootsnelheid vlogen ze als eerste over de startlijn voor de finale offshore wedstrijd. Maar daarna ging het dus mis. In onderstaande video legt het duo uit wat er precies is gebeurd.

“Het is overmacht”, zegt Yvonne. “Maar we hebben wel twee zekerheden: we waren als eerste over de startlijn weg, en we hebben de tiende plaats op dit WK.”

Het is natuurlijk zonde dat de Nederlanders, die toch als een van de favorieten de finale ingingen, uitgeschakeld zijn door materiaalpech. Maar er heerst ook trots. Het doel van dit WK is het double handed mixed offshore zeilen op de kaart te zetten en aantrekkelijk te maken voor het grote publiek. In de hoop dat het ook ooit op de agenda van de Olympische Spelen komt, een format waar al wel eens sprake over is geweest binnen het olympisch comité. Dit WK is in ieder geval een stapje dichterbij dit doel.

Omslagfoto: Anne Beaugé/LGL