‘Dit weekend is wat druk met het heen en weer reizen voor trainingen, maar doordeweeks past wel.’ Het schema van een Optimist zeiler en zijn ouders is redelijk volgepland, zo blijkt tijdens het plannen van dit interview. Ole Jägers (13) heb ik de laatste jaren regelmatig voorbij zien komen in de uitslagenlijsten van nationale zeilwedstrijden in de Optimist. Nu begint hij ook internationale wedstrijden te varen. Ik ben benieuwd hoe zowel zijn leven, als dat van zijn ouders, eruitziet.

Omslagfoto: Ole Jägers in actie tijdens het WK Optimist zeilen 2021 in Italië
Foto: Matias Capizzano

“Mijn ouders zijn geen zeilers, maar ik ging vroeger wel eens mee op de zeilboot van mijn opa.” Het was Ole’s eerste ervaring met zeilen. Toen hij een sport zocht en met zijn ouders langs het Grevelingenmeer reed, zagen ze hier bootjes varen. “Mijn moeder vroeg toen of zeilen niet een sport voor mij zou zijn. De volgende zondagochtend heb ik toen bij de zeilschool in de buurt mijn eerste zeilles gehad.”

Jasper, Ole’s vader, weet nog hoe zijn zoon na die eerste zeilles thuis zat. “Het was zondagmiddag en hij was zo enthousiast. Kon niet wachten tot het volgende week zondagochtend was en hij weer mocht zeilen. Hij was zo gretig om alles te leren, was direct competitief en wilde alles snappen en zelf doen. Hij moest overigens ook alles zelf doen, ik kon hem namelijk niet helpen met het optuigen van zijn boot of iets dergelijks. Ik ben tenslotte geen zeiler.”

“Ik werk steeds van doel naar doel”, vertelt Ole. “Omdat ik alles zelf moest leren, lette ik heel goed op. Ik keek hoe andere boten werden opgetuigd, en deed dit na. Ook op het water, als ik iets zie bij een ander, dan wil ik begrijpen hoe en waarom ze dit doen. Zo kijk ik nu ook in het internationale wedstrijdcircuit naar de jongens die voor mij varen.”

Jasper herkent dit van zichzelf: “Ik ben ook altijd geweest van het zelf beginnen en zelf dingen doen. Bij mij was het meer tijdens mijn studie en in mijn vak als architect, had het minder in een sport. Het is mooi om te zien hoe Ole nu ook door zijn passie gedreven wordt. Als kleine jongen zag je hem echt kijken naar hoe de jongens vooraan in het veld het deden.”

Stap voor stap, doel voor doel

Op nationaal niveau is Ole intussen zelf één van de jongens die vooraan vaart. Van de zeilschool waar hij zijn eerste lessen volgde werd hij doorgestuurd naar de KR&ZV de Maas aan de Kralingse Plas waar hij ook wedstrijden kon varen.

Jasper: “Hier kwam ik andere ouders tegen die ons uitnodigden mee te gaan naar de Braassem voor een combi wedstrijd. We hadden toen nog geen idee van het hele circuit. Bij KR&ZV de Maas werden we meer begeleid en begon hij combi wedstrijden mee te doen.”

Na de najaarstrainingen met het Rotterdams jeugdteam, volgde de eerste nationale wedstrijden tijdens de Dutch Youth Regatta in 2018. “Ik vond het echt leuk, en ben doorgegaan. Na een jaar kwam ik in WPS Team Rotterdam, en in 2019 plaatste in mij voor de Kernploeg van de OCN (Optimist Club Nederland), het nationale talenten team. In 2020 stond een EK gepland in Slovenië. Ik had mijzelf daarvoor geselecteerd, maar helaas ging die niet door.”

“Dit jaar was mijn doelstelling het WK in Garda te varen, dat is gelukt. Hier heb ik veel geleerd en gezien. Volgend jaar is het WK in Turkije, daar ben ik vorige maand al geweest voor een internationale regatta. Ik hoop mij in het voorjaar van 2022 weer te kwalificeren. Voor dit WK wil ik mezelf nog meer verbeteren, ook met zwaar weer.” Zo stelt Ole continu doelstellingen en traint hier hard voor.

Zijn ouders proberen hem intussen zo goed mogelijk te begeleiden in het hele proces. “We hadden echt geen idee hoe deze wereld eruitzag toen Ole begon met zeilen. Als we van tevoren de begroting toch eens hadden gezien.” Jasper lacht erom, ze hebben het er graag voor over.

“Je stapt wel samen dat avontuur in, dit hoor ik nu ook van andere beginnende ouders. Je moet de sport echt induiken. Wij deden dit stap voor stap. Vanaf de zeilschool waar Ole begon, werden we naar ‘de overkant’ gestuurd om wedstrijden te gaan zeilen. Hier ontmoetten we andere ouders die weer wisten van de wedstrijden op de Braassem. Moesten we wel een eigen boot hebben, dus die hebben we toen gelijk tweedehands gekocht.”

“Met foto’s en video’s erbij hebben we die toen opgetuigd”, vult Ole aan. “We hadden dat natuurlijk nog nooit zelf gedaan, en mijn ouders wisten ook niet hoe dat moest. Zo leerde ik mezelf dit aan, maar goed ook want tijdens wedstrijden moest ik het ook zelf doen. Bij andere kinderen zag je nog wel dat de ouders hielpen, maar aangezien die van mij niet zeilen, moest ik het zelf doen.”

Als trotse vader houdt Jasper de prestaties van zijn zoon nauwkeurig bij, een overzicht van Ole’s prestaties:

2021	1ste plek	OCN Selectiestand (t/m 15 jaar)
2021	Jaarprijs	OCN beste zeiler
2021	1ste plek	Open Nederlands Kampioenschap
2021	103de plek	WK Riva del Garda Italie
2020	1ste plek	OCN Selectiestand jeugdploeg (t/m 12 jaar)
2020	3de plek	Open Nederlandse Kampioenschappen
2020	3de plek	United 4 2020
2019	1ste plek	Optimist Magic Marine Boterletter RZV Rotterdam
2019	1ste plek	OCN selectiestand Benjamin (t/m 11 jaar)
2019	3de plek	Magic Marine Easter Regatta
2018	Jaarprijs	Primo Cup – KR&ZV de Maas
2018	25ste	Optimist Benjamin (t/m 11 jaar) OCN Selectiestand
2018	3de prijs	IJsberenrace Aegir Optimist A
2017	2de plek	IJsberenrace Aegir Optimist C

Trots op zelfstandigheid Ole Jagers

Dat zelfredzame is een hele handige karaktereigenschap in de zeilsport, zeker wanneer je zoon steeds vaker naar internationale bestemmingen gaat voor de sport. Jasper: “Ole was als klein jongetje al vrij zelfstandig, dat maakt het loslaten makkelijker. Twee jaar geleden deed zich de kans voor dat Ole naar Abu Dhabi kon voor een regatta. Hij werd hiervoor ingeloot, wij waren alleen maar heel trots op hem.”

“Het zijn kansen die zich voordoen, die moet je benutten. Dat hij dit als, toen, 11-jarige mag meemaken is alleen maar gaaf, dat vinden mijn vrouw en ik allebei. Natuurlijk moet je wel vertrouwen hebben in de coach en de organisatie, dan kun je hem ook loslaten en alleen op die reis laten gaan.”

Ole ziet zelf ook de voordelen van die zelfstandigheid in. “Je moet wel een goede band met je coach en de begeleider hebben, en natuurlijk communiceer ik dagelijks met mijn ouders via Whatsapp en Facetime. Maar je bent toch op jezelf aangewezen. Tijdens het vliegen bijvoorbeeld, normaal zouden mijn ouders me vertellen wat ik wanneer moest doen en welke papieren ik klaar moest hebben. Nu was ik hier zelf de hele tijd mee bezig.”

“En op zo’n evenement was ik eigenlijk verantwoordelijk voor mezelf, dan zit je met andere jongens op de kamer, dat is natuurlijk heel gezellig. Maar ik weet ook dat ik dan wel om 21.30 uur moet gaan slapen om de volgende dag fit te zijn voor het zeilen. Als mijn ouders erbij waren, stuurden zij me naar bed. Nu moest ik zelf mijn ritme hierin vinden.”

Die zelfstandigheid kan Ole op het water ook goed inzetten. “In de wedstrijd moet je ook zelf je beslissingen maken. Je bespreekt tussendoor wel met je coach hoe het ging, maar zoveel tijd heb je daar op het water ook niet voor. Je wilt dan ook even rusten en wat eten. En als de volgende wedstrijd begint sta je er weer alleen voor.”

Hechte band tussen ouder en kind

Het leven van zeilers is vaak bijzonder voor buitenstaanders. Het leven van een Optimist zeiler die richting topsport gaat is hierop geen uitzondering. Dat leer ik uit dit gesprek met Ole en zijn vader. De passie en het enthousiasme die beide intussen hebben voor de sport, is waanzinnig mooi om te zien.

Jasper: “Het levert ook een hele hechte band met elkaar op, je bent veel samen op pad. Het leuke is dat Ole’s zusje, Liv, nu ook Optimist zeilt en zich dit najaar heeft gekwalificeerd voor de OCN Jeugdploeg. We zijn tegenwoordig dus met zijn drieën op pad. Natuurlijk heeft het wel impact op je leven, ik ben ook ieder weekend weg door het zeilen. Je moet hierin een beetje zoeken naar de balans.”

“Gelukkig ben je ieder weekend met dezelfde groep ouders, en vaak neem ik ook mijn laptop mee zodat ik ergens kan gaan zitten werken als de kinderen het water op zijn. Tijdens wedstrijden draag ik graag bij door op een rescue rib te zitten, dan maak je alles van nog dichterbij mee. De spanning en soms ook de teleurstelling tijdens een wedstrijd.”

Ole voegt nog toe: “Ja die teleurstelling, dat vond ik aan het begin wel moeilijk. Maar inmiddels kan ik er beter mee omgaan. Ik merk nu dat ik veel minder stress heb als ik bijvoorbeeld niet goed start. Dan ga ik vanaf daar kijken hoe ik boot voor boot naar voren kan varen. Mijn coach geeft ook aan dat ik de rust in de boot heel goed bewaar.”

Ole hoopt zich in het voorjaar weer te kwalificeren voor het WK in Turkije. Daar is hij nu hard voor aan het trainen. Het is zijn volgende doel daar zo goed mogelijk te presteren. Over verdere ambities in de zeilsport heeft hij nog niet goed nagedacht. “Wat ik na de Optimist wil doen weet ik nog niet. Ik wil sowieso verder, maar welke richting, misschien Olympisch? Geen idee nog.”

“Ik wil ook wel gewoon mijn school kunnen afmaken. In Italië zag ik ook jongens die dan vijf dagen in de week trainen en twee dagen naar school gaan. Ik wil liever gewoon school afmaken, en dan kijken wat ik straks verder ga doen in het zeilen.”